Geplaatst op 3 april 2013
Mijn thuis is een tas. Daar staat in witte letters ,,never stop exploring’’ opgeschreven. De marketeers hebben dat vast bedacht als een aanmoediging. Maar ik zie het als een kwellende opdracht, die me achtervolgt, als een rolkoffer. Ik leef in de driehoek Amsterdam, Istanbul, Kaapstad. Tussen familie, werk en vrienden. Mijn werk is reizen en mijn privé ook. Er zijn maanden dat ik enkel thuis ben om de was te draaien. Tegen de tijd dat de kleren zijn gedroogd kunnen ze direct de koffer weer in. Never stop exploring.
Dus waar is thuis? Thuis is waar je bed staat, heb ik wel eens gehoord. Ik dacht ooit: mijn boekenkast. Vier jaar geleden verhuisde ik van Johannesburg naar Istanbul. Het appartement had ik al gehuurd, met een mooi uitzicht over de stad en de Bosporus. Maar het was kaal en koud van binnen. Het had niets met thuis te maken.
Lees verder... »
Geplaatst op 28 februari 2013
AKCAKALE. In de dertien jaar dat hij aan dit spoor werkt had Ibrahim Amac nooit bijzonder veel verhalen tijdens het avondeten met zijn vrouw en twee zoons. Twaalf treinen doorgelaten. Een sein op groen, een sein op rood. Dat was het wel zo’n beetje voor een doorsnee werkdag. Hoe spannend kan het zijn? Spoorwachter in [...]
Lees verder... »
Geplaatst op 29 januari 2013
ERBIL. De snelweg naar het zuiden van İrak is geblokkeerd. Een stalen constructie die de eerste aanzet had moeten zijn voor een flyover ligt voorover in de modder, geknakt door de ijzige wind. Murad trekt aan het stuur, en zucht. ,,Dit bedoel ik dus”, zegt hij terwijl hij zijn auto langs Koerdische soldaten stuurt langs de wegomleiding door de modder. ,,Weet je wat ze in de tijd van Saddam hadden gedaan met die ingenieur? Tegen de muur. En niet alleen de ingenieur. İedereen op deze bouwplaats.”
,,Mijn god”, zeg ik. ,,Mijn god?”, kijkt Murad me verbaasd aan. ,,Nee, dat was juist goed. Dan kreeg je tenminste geen broddelwerk. Al het werk was goed en op tijd. Those were the days.”
Lees verder... »
